De intelligentie van water – Symbolen in ijs

Mijn eerste kennismaking met de intelligentie van water

De eerste keer dat ik de documentaire The Secret of Water op Gaia.com zag, was ik diep onder de indruk. De film laat het werk zien van Dr. Masaru Emoto en zijn onderzoek naar het effect van woorden, intenties en muziek op de moleculaire structuur van water. Hieronder heb ik een YouTube-video toegevoegd om je een idee te geven waarom zijn werk zo'n indruk op mij maakte.

Hoewel Dr. Emoto inmiddels is overleden, is zijn onderzoek mij altijd bijgebleven. Ik ging online op zoek naar informatie over hoe ik zelf met water zou kunnen experimenteren, maar vond weinig bruikbaars. Tot ik bij toeval een Instagram-post tegenkwam over het werk van Veda Austin.

De methode van Veda Austin

Veda Austin onderzoekt de intelligentie van water via een techniek die ze zelf heeft ontwikkeld en waarbij je thuis water kunt invriezen – zonder microscoop. Haar methode onthult wat zij “crystallographic expressions” noemt: beelden die in ijs verschijnen als reactie op woorden, foto's, objecten of zelfs emoties. Soms zie je letterlijk vormen van dieren, bloemen of symbolen in het ijs ontstaan.

In haar onderzoek beschrijft ze ook terugkerende patronen, die ze "hydroglyfen" noemt – symbolische vormen die consequent opduiken als reactie op specifieke prikkels. Omdat ik net een nieuwe koelkast en vriezer had gekocht, voelde het alsof alles precies op z'n plek viel, dus besloot ik haar hydroglyph-PDF aan te schaffen.

Mijn eerste experimenten met symboliek in ijs

Als ik teken en schilder werk ik altijd met water. Het is mijn favoriete medium, omdat het vloeiend is en een eigen leven leidt. Water zoekt zijn eigen weg en brengt een vorm van beweging in elk beeld dat ik maak. Misschien is het daarom dat de connectie tussen water en creativiteit voor mij zo natuurlijk voelt. Toen ik ontdekte dat water ook beeldtaal kan vormen in ijs, voelde dat als een uitbreiding van wat ik al kende uit het schilderen met waterverf – maar dan op een heel andere, magische manier.

Ongeduldig als ik ben, wachtte ik niet op de Petri-schaaltjes die ik besteld had. In plaats daarvan pakte ik een glazen maatbeker en begon meteen. In een van mijn eerste experimenten stelde ik kraanwater bloot aan een verjaardagskaart met een kolibrie die ik had geschilderd. In het ijs verschenen vormen die leken op de vleugels van de vogel.

Ook hydroglyfen werden zichtbaar: symbolen voor "leven", "voltooiing" en "licht". Vooral het symbool voor "voltooiing" raakte me, omdat een verjaardag voor mij staat voor het vieren van het leven en het afronden van het afgelopen jaar.

Naarmate ik verder experimenteerde, ontdekte ik dat wat voor water ik gebruikte, ook een groot verschil maakte. Regen- en hagelwater tonen vaak speelse, energieke vormen, alsof druppels spatten. Kraanwater daarentegen liet chaotischere structuren en scherpe lijnen zien. Gebotteld mineraalwater werd mijn favoriet, omdat het zachtere, organische vormen liet ontstaan – zoals varenachtige hydroglyfen. Sindsdien drink ik zelf vooral mineraalwater.

Tips voor het invriezen van water thuis

Door vallen en opstaan heb ik een aantal dingen geleerd:

• Net als bij Zen tekenen of intuïtief schrijven werkt het invriezen van water het best met een open en ontspannen geest.
• Geen enkele ijsvorming is hetzelfde – zelfs niet onder exact dezelfde omstandigheden.
• Verwacht niet te veel: niet elke bevriezing levert duidelijke of herkenbare resultaten op.

Veda’s Instagram en haar boek laten een indrukwekkend scala aan ijsbeelden zien – overtuigend genoeg om zelfs de grootste scepticus aan het denken te zetten. Ik heb vaak gebruik gemaakt van Veda’s hydroglyph-handleiding om de symbolen te duiden. Vooral in het begin is dat een waardevol hulpmiddel.

• Goede fotografie is belangrijk. Omdat ijs er anders uitziet afhankelijk van het licht, neem ik meestal meerdere foto's terwijl ik het ingevroren water tegen het licht van het raam houd.
• Wees snel – ijs smelt razendsnel en verandert tijdens elke fase.

Wanneer ik de foto's later op een groot scherm bekijk, zie ik vaak veel meer dan ik in eerste instantie zag. Sommige boodschappen in het ijs voelen persoonlijk aan, alsof ze je emotionele staat weerspiegelen of inzichten bieden die verder gaan dan logica.

Het meest opvallende is dat de krachtigste ijsbeelden vaak verschijnen wanneer ik het het minst verwacht. Alsof water iets 'weet' wat het eigenlijk niet kán weten. In een van mijn eerste experimenten stelde ik water bloot aan een kleine foto van mezelf terwijl ik aan het tekenen was. Op de foto was nauwelijks iets te zien van wat ik tekende en toch deed het patroon in het ijs me direct denken aan een reigerveer.

Ik begreep het eerst niet – totdat ik me realiseerde dat die veer daadwerkelijk op de foto stond. Ik zocht het digitale origineel erbij en zoomde in. Toen zag ik dat ik op dat moment niet de schelp aan het tekenen was, maar de veer. Het voelde alsof het water iets subtiels had opgepikt.

Een symbool van een zeilboot

Op een dag zei ik tegen het water: Verbinding – God is verbinding. Toen ik het bevroor, verscheen er een zeilboot. Ik zag het duidelijk, samen met iets dat leek op zonnestralen achter een wolk. Het deed me denken aan een van de video's van Veda Austin.

Wat daarna gebeurde was bijna ongelooflijk. Welke prikkel ik ook gebruikte – foto's, tekeningen, woorden – steeds opnieuw verscheen er een zeilboot in het ijs. Ik wisselde zelfs van Petri-schaaltje om externe invloeden uit te sluiten. Toch bleven zeilboten verschijnen. Door stormachtig weer, tot een symbolisch 'aanmeren', waarna ze uiteindelijk weer verdwenen. Zelfs nu verschijnen er soms nog zeilboten, maar niet meer met dezelfde regelmaat.

Een boom in het ijs: een onverwachte uitkomst

Ik sluit af met een bijzonder voorbeeld. Tijdens wandelingen met mijn hond Bodhi kom ik vaak langs een treurwilg bij mij in de buurt. Geïnspireerd door ijsbeelden van bomen op Veda’s Instagram, maakte ik een foto van de wilg voor een toekomstig experiment.

De volgende dag bevroor ik het water, maar was ik de foto vergeten. Ik stelde het water nergens specifiek aan bloot, maar sprak wel hardop over hoe ik me voelde. Toen ik het ijs bekeek, was ik verbaasd: mijn eerste gedachte was “een boom!” Maar daarna begon ik te twijfelen. Was het écht een boom?

Een paar dagen later liep ik weer langs de wilg, vanuit dezelfde hoek als op de foto. En toen viel alles op zijn plek: de vorm in het ijs leek ongelofelijk veel op de boom. Hoe kon het water iets tonen wat ik zelf vergeten was?

Sindsdien is die boom speciaal voor me geworden. Terwijl anderen iedere dag achteloos aan hem voorbijlopen, groet ik hem elke dag, want voelt het voor mij alsof ik bij het invriezen getuige ben geweest van een klein wonder.