Pluk het konijn – Een verhaal over liefde en afscheid
Jarenlang woonden mijn twee konijnen Zaza en Pluk tevreden in mijn tuin, nadat ik ze had geadopteerd uit een dierenasiel. Pluk — zo genoemd door het asiel vanwege zijn gehavende vacht als gevolg van zijn pittige karakter en vechtpartijen met andere konijnen — was echt een persoonlijkheid. Zijn eerste ontmoeting met Zaza verliep allesbehalve soepel: ze vochten flink, maar langzaam groeide er een sterke band tussen hen, en uiteindelijk waren ze onafscheidelijk.
Pluk bleek een meester in ontsnappen. Meerdere keren ontsnapte hij uit de tuin, maar kwam altijd terug, wachtend tot we hem weer bij Zaza in het hok zouden laten. Zijn streken waren even frustrerend als grappig. Eén keer zat hij drijfnat in de regen boven op zijn hok te wachten tot we hem weer binnenlieten. Toen pas kwam ik erachter hoe hoog konijnen kunnen springen en hoe slim ze zijn.
Eind 2015 begonnen beide konijnen ouderdomsklachten te krijgen. Na enige tijd overleed Zaza aan kanker, en moest Pluk dringend geopereerd worden aan zijn tanden. De dierenarts zei dat hij de winter buiten niet zou overleven, dus nam ik hem mee naar binnen om te herstellen.
Maar Pluk was zichzelf niet meer. Hij at niet, bewoog nauwelijks en ik begon te twijfelen of hij het wel zou redden. Toen hij op een dag weer weigerde om te eten, besloot ik hem streng toe te spreken: "Pluk, je hebt twee keuzes. Of je stopt met eten om bij Zaza te zijn, of je kiest voor een nieuw leven binnen, hier bij mij." Hij keek me aan — en tot mijn grote verbazing liep hij naar het schoteltje met geraspte wortels en begon te eten. Hij had blijkbaar zijn keuze gemaakt.
Vanaf dat moment woonde Pluk binnen. Hij huppelde door de woonkamer terwijl ik thuis werkte als illustrator. Hij knaagde aan talloze snoeren, schoenen en kussens, en sloot zelfs vriendschap met het hoofd van een nep-ijsberenvel. Ondanks al deze eigenaardigheden was het een feest om hem in huis te hebben — al was hij bepaald géén knuffelkonijn.
In 2016 moest hij opnieuw onder narcose voor zijn tanden, en niet lang daarna brak hij zijn pootje. Hij bleef ondanks de operatie slecht eten. Uiteindelijk raadde de dierenarts aan om hem in te laten slapen, aangezien hij helemaal niet meer at. Net toen we wilden vertrekken naar de geplande afspraak met de dierenarts, ging mijn vriend Willem door zijn rug en moesten we de afspraak afzeggen. In plaats van naar de dierenarts moesten we naar de huisarts en ik voelde mij stiekem wel opgelucht. De volgende ochtend at Pluk tot onze grote verbazing weer alsof er niets gebeurd was. Hij herstelde wonderbaarlijk.
Maar in de zomer van 2017 ging zijn gezondheid opnieuw hard achteruit. Hij werd broos en brak nog een poot door ernstige botontkalking. Deze keer keek hij me aan, en ik wist: het is goed geweest zo. Afscheid nemen was verdrietig, maar ik wist nu dat ik er goed aan deed.
Nadat Pluk vredig was ingeslapen, wilden we hem begraven in een rustig park in de buurt van het huis van mijn ouders, die op dat moment op vakantie waren. Terwijl wij ons klaarmaakten in het stille huis, sprong ineens de stereo aan en begon een cd af te spelen — Bryan Adams, midden in het nummer 'Heaven':
"...When you're lyin' here in my arms
I'm findin' it hard to believe
We're in heaven"
Een moment dat ik nooit zal vergeten. Misschien was het toeval. Misschien iets groters. Maar op dat moment voelde het alsof Pluk nog één keer gedag kwam zeggen.
Een jaar later schreef ik Pluks wonderlijke verhaal op en stuurde het naar het Amerikaanse tijdschrift Guideposts, waarvoor ik werkte als illustrator. Tot mijn verrassing besloot Guideposts het verhaal te plaatsen. Niet alleen dat, ze besloten er zelfs een hele rubriek aan te wijden met de naam ‘Last Moments’. In deze rubriek verschenen meerdere bijzondere verhalen over het afscheid van geliefde huisdieren, en ik mocht er aquarel-illustraties bij maken. Pluks nalatenschap leeft zo voort — in deze rubriek, in de aquarel die ik van hem schilderde, in mijn herinnering en in elke kabel waar hij zijn tanden in had gezet.
